Στα μέσα του Ιουλίου βρέθηκα στην καρδιά των Πυρηναίων της Ανδόρρας για να συμμετάσχω στον «Γύρο των Κορυφών» της (Ronda dels Cims), τον σκληρότερο ίσως αγώνα 100 μιλίων της Ευρώπης.
Photo: AndorraUltraTrail
Εκεί λοιπόν -μετά από ουκ ολίγες συμμετοχές σε αγώνες υπεραποστάσεων στα βουνά -έμελλε να γνωρίσω για 1η φορά μια περίεργη και συνάμα ενδιαφέρουσα πτυχή των αγώνων αυτών.
Τις παραισθήσεις, απόρροια της παρατεταμένης αϋπνίας και της σωματικής κόπωσης !
Ας πάρουμε όμως καλύτερα τα πράγματα από την αρχή.
Η διαδρομή του “Ronda dels Cims” διατρέχει την περίμετρο του πριγκιπάτου της Ανδόρρας μέσα από τοπία υψηλής αισθητικής αξίας (με μέσο υψόμετρο τα 2080μ.),περνώντας παράλληλα από 16 ψηλές κορυφές και περάσματα που μαζεύουν 13500μ. ανάβασης σε 170K.
Του ταξιδιού αυτού προηγήθηκε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα διάσχιση στα Ιμαλάια (πιθανότατα το highlight της φετινής χρονιάς), η οποία αν και πολύ διαφορετική σαν εμπειρία, βοήθησε στην προετοιμασία για τον εν λόγω αγώνα.
Ο ΑΓΩΝΑΣ
Καταφύγιο Joan Canut [Km44]
Ζέστη! Έχουν κυλήσει ήδη ώρες από τη στιγμή που το ανθρώπινο ποτάμι των 400 ψυχών (ανάμεσα τους η Jo Μαντά και ο Τάσος Μαστροθεόδωρος) άφησε τα σοκάκια του γραφικού Ordino για την περιπλάνηση στα ψηλά.
Η ομορφιά της διαδρομής μ’ έχει κερδίσει από την 1η στιγμή. Η χαλαρή όμως αντιμετώπιση του ζητήματος της ενυδάτωσης από την πλευρά μου, υπό τον δυνατό ήλιο στ’ αλπικά, μ’ έχει οδηγήσει στην αφυδάτωση!
Η απότομη ανάβαση στην ψηλότερη κορυφή της Ανδόρρας Comapedrosa (2942μ) έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που με γοητεύουν (άγριο πεδίο, γεμάτο σπασμένη πέτρα και boulders ) αλλά δεδομένης της κατάστασης ο ρυθμός μου είναι χαρακτηριστικά αργός.
Στην κορυφή, ο οδηγός βουνού που βρίσκεται για ασφάλεια μου προσφέρει λίγους ξηρούς καρπούς και κουβεντιάζουμε για 2-3 λεπτά, όσο αγναντεύω τη θάλασσα των βουνών που απλώνεται γύρω μας.
Ένας κακοτράχαλος κατήφορος με οδηγεί σε δύο υπέροχες παγετωνικές λιμνούλες κι ακολουθώντας την πορεία ενός ρέματος φθάνω στο καταφύγιο Comapedrosa (km50) σε κάπως καλύτερη κατάσταση.
Αναλαμβάνω δυνάμεις με αλμυρές σούπες, ψωμί, φρούτα και μπόλικη Cola. Την σωστή τροφοδοσία θα τηρήσω με ευλάβεια και για το υπόλοιπο του αγώνα.
Εκεί βλέπω τη Jo που δεν είναι κι αυτή στα καλύτερα της και προσπαθώ να της τονώσω το ηθικό για τη συνέχεια.
Αφήνοντας το καταφύγιο, σκαρφαλώνω μια απότομη πλαγιά που με βγάζει ψηλά. Το σκοτάδι έχει ήδη καλύψει τα βάθη της κοιλάδας αλλά την κορυφογραμμή λούζει το χρυσαφένιο φως του απογεύματος. Το τρέξιμο για χιλιόμετρα στη μακριά ράχη τη μαγική αυτή ώρα της ημέρας είναι από τις στιγμές που δεν θα ξεχάσω ποτέ απ’ την Ανδόρρα!
Φακό ανάβω μετά τις 22:00, καθώς κατρακυλάω μέσα από λιβάδια γεμάτα λάσπη και λακκούβες.
Η νύχτα είναι γλυκιά και πέρα από την αναπνοή μου το μόνο που σπάει τη σιωπή είναι το περιστασιακό θρόισμα των φύλλων στο πέρασμά μου. Όσο κερδίζω υψόμετρο το δάσος δίνει τη θέση του σε θάμνους με ροδόδεντρα κι αυτά με τη σειρά τους σε αλπικά λιβάδια. Απ’ την άλλη πλευρά γκρέμια.
Δύο διασώστες εδώ στην ερημιά με καταγράφουν και μου τονίζουν πως μακρύς κι απότομος κατήφορος ακολουθεί!
Το 1ο σκέλος απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή λόγω της κλίσης και της έκθεσης στ’ αριστερά. Τα πιο εκτεθειμένα σημεία είναι εξοπλισμένα με αλυσίδες και η υγρασία στα βράχια δίνει ένα πρόσθετο ενδιαφέρον στη διαδικασία.
Margineda [Km73]
Το κλειστό γυμναστήριο (1ος κεντρικός σταθμός) μοιάζει περισσότερο με αναρρωτήριο!
«Πόσοι άραγε ΚΑΙ φέτος θα ρίξουν εδώ λευκή πετσέτα στο πάτωμα;» συλλογίζομαι.
Εκεί βρίσκεται ο καλός μου φίλος Αργύρης Βαμβακίτης (support της Jo). Μου φέρνει φαγητό και με χαρά μου προσφέρει τα μπατόν του καθώς τα δικά μου στράβωσαν στην προσπάθεια μου να αποτρέψω νωρίτερα μια πτώση.
Αλλάζω ρούχα για φρεσκάδα και μένω αρκετή ώρα για να χαλαρώσω. Στο μεταξύ εμφανίζεται κι η Jo που όπως φαίνεται δε νιώθει καλά. Από την εικόνα της είμαι σίγουρος πως θα εγκαταλείψει. Απ’ ότι αποδείχθηκε στη συνέχεια, η κοπέλα αυτή είχε μεγάλα ψυχικά αποθέματα!
Τους χαιρετώ, κουμπώνω το πρακτικότατο κι αέρινο FL RACE της The North Face σακίδιο μου και ξαναφεύγω για τα σκοτάδια! Περνώντας από μια όμορφη ρωμαϊκή γέφυρα στο μυαλό μου έρχονται θύμισες από την φωτισμένη με δαυλούς του Donnas στο προπέρσινο Tor des Geants στη Β. Ιταλία.
Οι επόμενες ώρες κυλούν αργά μέσα στο δάσος. Αρνητικές σκέψεις γυρίζουν στο μυαλό μου έως το λυκαυγές. Κάτι τέτοιες στιγμές η εμπειρία βοηθάει καθώς γνωρίζω πως στη συνέχεια θα νιώσω καλύτερα!
Ενώ ο ήλιος ανεβαίνει, συνέρχομαι. Στην κορυφή Pic Negre (2645μ) νιώθω πιο δυνατός από ποτέ και ξεχύνομαι στον κατήφορο. Φθάνω 2 αθλητές που πηγαίνουν καλά, περνάω μπροστά και δίνω ρυθμό στις τραβέρσες. Το πεδίο και οι κλίσεις εναλλάσσονται σ’ ένα ονειρεμένο περιβάλλον έως το απόγευμα.
Photo: Argyris Vamvakitis
Pas de la Casa [Km130]
Μπαίνοντας στη σάλα του 2ου κεντρικού σταθμού με συγχαίρουν και μ’ ενημερώνουν για τη θέση μου στον αγώνα. Μήπως μ’ ενδιαφέρει;
Αλλάζω μπλουζάκι και κάλτσες για φρεσκάδα. Για παπούτσια η επιλογή μου από την αρχή είναι τα Ultra MT (TNF) που με ικανοποίησαν απόλυτα, όπως πέρυσι στο ΑΓΡΙΟ πεδίο της Κορσικής.
Για τις υπόλοιπες 2 ώρες ακολουθώ δυσδιάκριτα σημάδια που οριακά εξέχουν από τα πανύψηλα χόρτα ενώ τσαλαβουτώ ασταμάτητα σε βούρκους με παχιά λάσπη. Καθώς περνάω το ποτάμι με ΒΔ κατεύθυνση, ο απογευματινός ήλιος με χτυπάει στα μάτια και με τυφλώνει. Αυτός ο αγώνας έχει αρχίσει να μ’ αρέσει για τα καλά!
Photo: AndorraUltraTrail
Η συνέχεια συναρπαστική! Κακοτράχαλος κατήφορος με νερά να κυλάνε από παντού και οριακά πριν πέσει το σκοτάδι φθάνω στο σταθμό Vall d’ Incles. Φαγητό, ανάσες και δρόμο. 2 μεγάλες αναβάσεις έμειναν.
Με το που ανάβω τον φακό όμως (2η νύχτα), αρχίζω να νυστάζω για τα καλά! Τα μάτια αρχίζουν να κλείνουν και κάπου εδώ ξεκινούν οι παραισθήσεις…
Για κάποιο λόγο νομίζω πως μπροστά μου ανοίγονται δύο στενά μονοπάτια. Ένα του αγώνα κι ένα άλλο πιο γνώριμο που οδηγεί στο Caracara στο Περού (???). Ποιο να ακολουθήσω; Όσο βγαίνω ψηλότερα το δεύτερο σενάριο κερδίζει έδαφος και νομίζω πως περιπλανιέμαι ξανά στην Cordillera Blanca. Φθάνω μουδιασμένος στο πέρασμα.
Photo: BabisGiritziotis, OMT 2015
Η μοναχική φιγούρα που με καταγράφει μ’ ενημερώνει πως σε 2,5 Κ είναι το καταφύγιο. Αφήνομαι να κυλίσω στον κατήφορο αλλά δεν υπάρχει πλέον βαρύτητα. Νιώθω σαν να κολυμπάω στο σκοτεινό πέλαγος ακολουθώντας μικροσκοπικές σημαδούρες.
Η διαδρομή φιδογυρίζει για αδικαιολόγητα πολλή ώρα.
Σβήνω τον φακό. Η πανσέληνος λούζει με το φως της το αμφιθέατρο των βουνών γύρω μου. Κατά τ’ άλλα κανένα ίχνος ζωής. Συνεχίζω. Εκεί λοιπόν που οι αμφιβολίες τείνουν να εξελιχθούν σε βεβαιότητα απώλειας της διαδρομής, βλέπω το καταφύγιο! Το μόνο που θέλω είναι να ξαπλώσω για μισή ώρα. Ο ύπνος δεν με παίρνει λόγω της φασαρίας αλλά χαλαρώνω και η ζεστή σούπα μου κάνει καλό.
Οι παραισθήσεις επιστρέφουν κατά την τελευταία ανάβαση πιο άγριες και είμαι βέβαιος πως κάνω την ίδια ακριβώς διαδρομή με πριν, τόσο που μπορώ να μαντέψω τι θα ακολουθήσει στη συνέχεια. Σκαρφαλώνω τα τελευταία μέτρα. Το πέρασμα (Collada dels Meners) δεν είναι το ίδιο. Σίγουρα! Στο μουδιασμένο μου μυαλό η λογική επιτέλους θριαμβεύει και η σκέψη μου καθαρίζει.
Ένα νέο κύμα φρεσκάδας με καταλαμβάνει πριν φθάσω στο τελευταίο καταφύγιο και θα με συντροφεύσει ως το τέλος.
Τι σου είναι αυτά τα ultra!
Ordino [finish]
Για την ιστορία, στη φετινή έκδοση του Ronda dels Cims – με τον καιρό εξαιρετικό – μόνο οι μισοί περίπου αθλητές ολοκλήρωσαν τον αγώνα. Οι τρεις Έλληνες ήταν ανάμεσά τους.
Σε αγώνες μεγάλης διάρκειας και αυξημένης δυσκολίας οι ψυχολογικές μεταπτώσεις μπορεί να είναι πολύ μεγάλες και η σκέψη της εγκατάλειψης ώρες – ώρες φαντάζει πολύ ελκυστική και ίσως η μόνη λογική.
Εκεί ακριβώς λοιπόν, χαρίσματα όπως η υπομονή και το πείσμα βαραίνουν πολύ περισσότερο στο ζύγι απ’ ότι η VO2 max και ο … όγκος των τετρακεφάλων.
Λίγο τα παραπάνω, λίγο η μαγική αίσθηση της περιπλάνησης στις κόψεις και τα δάση τη νύχτα και μπορεί κάποιος να καταλάβει γιατί εμπειρίες σαν αυτή γοητεύουν μια μερίδα της κοινότητας δρομέων βουνού που δεν είναι τόσο προσκολλημένοι στα χρονόμετρα αλλά διψάνε ν’ αφεθούν στους ρυθμούς του χορού των Αισθήσεων κι (ενίοτε) των Παραισθήσεων!
Ευχές για όμορφες κι ενδιαφέρουσες εμπειρίες σε όποια αγωνιστική πρόκληση επιλέξετε!
