Θα σε παρακαλούσα να μου αφιερώσεις μόνο 2 λεπτά…
ΧΑΛΑΡΩΣΕ…
Φαντάσου τον εαυτό σου να περιπλανιέται μόνος σε ένα σκοτεινό δάσος τη νύχτα…
Το δάσος είναι τόσο μεγάλο που μοιάζει απέραντο…
Σ´αυτό το μυστηριακό περιβάλλον λοιπόν ΕΣΥ κινείσαι ασταμάτητα…
Πότε περπατάς… πότε τρέχεις…
Κι είναι όλα τόσο ήσυχα που το μόνο που ακούς – πέρα από το θρόισμα των φύλλων στο πέρασμα σου – είναι η βαριά σου ανάσα…
Καθώς οι ώρες περνούν αργά, νιώθεις τα πόδια σου να βαραίνουν…
Τα χιλιόμετρα φαντάζουν ατελείωτα…
Κουράστηκες… μπαίλντισες…
Ενοχλήσεις στο κορμί σου έρχονται και φεύγουν … ή μένουν…
Η ψυχολογία σου πότε ανεβαίνει και πότε πέφτει στα τάρταρα…
Όμως το παλεύεις…
Ξάφνου φθάνεις σε μια φωτεινή όαση με ζεστούς ανθρώπους που σε καλωσορίζουν με κουβέρτες και μια ζεστή σούπα …
Αλήθεια, πόσο συγκινητική είναι η παρουσία κι η προσφορά τους εδώ στις ερημιές του δάσους…
Ξαποσταίνεις … μα για λίγο μόνο… αν θέλεις και συνέχεια…
Χάνεσαι και πάλι στα σκοτάδια…
—————————
Photo @ Babis Giritziotis /Canon
Αρχίζεις να νυστάζεις…
Σε ένα ξέφωτο σβήνεις τον φακό, σηκώνεις το κεφάλι και παρατηρείς τα εκατομμύρια των αστεριών…
Φαντάστηκες ποτέ πώς γίνεται να είναι τόσο φωτεινά;
Το κορμί σου παγώνει από την ανατριχίλα …
Παύεις πια να νιώθεις αυτήν την μοναχικότητα μιας και νιώθεις την σύνδεση με κάτι πολύ μεγαλύτερο από σένα…
Όμως κι εδώ -στο δάσος- τελικά δεν είσαι μοναχός ….
Καμιά εκατοστή ακόμη ψυχές, σκόρπιες σε ακτίνα χιλιομέτρων, περιπλανιούνται κι αυτές στα σκοτάδια…
Ακριβώς όπως κι εσύ!
Ποιοί είναι αυτοί;
Κάποιους τους γνωρίζεις, κάποιους όχι…
Έχει σημασία;
Καμία κοινωνική, οικονομική, εθνική ή άλλου τύπου διάκριση δεν σας χωρίζει…
Αντίθετα κάτι σας ενώνει!
Είναι αυτή η τόσο έξω από την σύγχρονη ζωή μας εμπειρία…
Η σιωπή που και που σπάει από τους ήχους της πανίδας του δάσους…
Εσένα σε γαληνεύουν….
Άλλον τον ξενίζουν, άλλον τον τρομάζουν…
Κάποιοι μπορεί να έχετε ζήσει δυνατές εμπειρίες στα βουνά, για κάποιους άλλους είναι η πρώτη φορά…
Όλοι όμως καταλαβαίνετε ότι τώρα ζείτε κάτι πραγματικά ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ και το αφήνετε να σας συνεπάρει για τα καλά…
—————————
Ξημερώνει…
Σταδιακά ο γκρίζος κόσμος σου μετατρέπεται σε έγχρωμο…
Το πνεύμα σου αναγεννιέται…
Η ομορφιά αυτού που βλέπεις σου γαληνεύει την ψυχή και μοιάζει κυριολεκτικά βγαλμένη από τα παραμύθια…
Ανατριχιάζεις και είσαι ευγνώμων που το ζεις…
Καθώς οι ώρες περνούν, σκέφτεσαι πως έχεις πολλές πιθανότητες να το ζήσεις πια μέχρι το τέλος…
ίσως και όχι…
Ότι κι αν συμβεί έχεις ήδη δει, ακούσει, αισθανθεί Πολλά και Όμορφα…
Κι έχεις καταλάβει ακόμα περισσότερα για σένα…
—————————
Το έργο επαναλαμβάνεται κάθε Οκτώβρη, τότε που το δάσος φοράει τα πιο φανταχτερά του ρούχα…
Τα χρόνια περνούν όπως κι οι άνθρωποι…
Άλλοι σαν μετεωρίτες κι άλλοι επιστρέφουν σταθερά, μαγνητισμένοι από τη σαγήνη της μεγάλης βόλτας στο παραμυθένιο δάσος…
Κάποιους από τους ανθρώπους αυτούς τους νιώθεις πια δική σου οικογένεια…!
Η σχέση σου με το δάσος που ξεκίνησε από αυτή την εμπειρία εξελίσσεται !
Οι εξορμήσεις σου γίνονται συχνότερες και όλες τις εποχές του χρόνου…
Περνάς πια μέρες και νύχτες πολλές στην αγκαλιά του!
Ενδιαφέρεσαι να το γνωρίσεις βαθύτερα και σφαιρικότερα…
Περπατάς, ψάχνεις, ρωτάς, μαθαίνεις, βρίσκεις …. τα τοπωνύμια, την χλωρίδα , την πανίδα, τους ανθρώπους του και τις ιστορίες τους…
Εν τέλει το αγαπάς και νιώθεις την ευθύνη να το προστατέψεις!
Το δάσος έχει πάψει να σε βλέπει πια σαν επισκέπτη κι αρχίζει να σου ξεκλειδώνει τα κρυμμένα του μυστικά…
Το μεγάλο δάσος είναι της Ροδόπης,
η Εμπειρία ο ROUT 100 miles
και τα χρόνια … γίνανε δέκα !
