Blog

 Κάπου στα κεντρικά Πυρηναία

Η νύχτα είναι κρύα και ξάστερη και τα νερά της λίμνης κάλμα! Έχω ξυπνήσει από ώρα. Παρατηρώ. Το μισάνοιχτο εξωτερικό πανί της σκηνής μου πραγματικό παράθυρο στο γαλαξία. Γύρω μου, οι πελώριες σκοτεινές σκιές ενός γρανιτένιου αμφιθεάτρου στα Πυρηναία, η «γειτονιά» που επέλεξα για αυτό το βράδυ.

Τίποτα δε μου έλειψε στην καραντίνα όσο αυτό, οι μέρες και οι νύχτες εκεί έξω! Η έκθεση στην υγρασία, τις ριπές του αέρα, τον ήλιο, τη βροχή, τους ανοιχτούς ορίζοντες. Η επαφή για μέρες και νύχτες στη σειρά με την ανοιχτή φύση!

Ησυχία!

Την πιο κρύα στιγμή της νύχτας, λίγο πριν τη μεταμόρφωση, σηκώνομαι. Βγάζω τα ζεστά και στεγνά ρούχα του ύπνου που προσέχω σα χρυσάφι και βάζω και πάλι τα ακόμη υγρά και σκονισμένα, αυτά της μέρας.

Μαζεύω με ευλάβεια τα πράγματα μου, ξεστήνω το μικρό μου αντίσκηνο κι αράζω στο νοτισμένο αλπικό γρασίδι για το υπερθέαμα, τα λίγα λεπτά μαγείας που κάθε άνθρωπος αξίζει να ζήσει, το λυκαυγές και την Ανατολή στην αγκαλιά της μάνας φύσης.

Αργά, μα σταθερά, οι σιλουέτες των βουνών, πιο μαύρες κι από το μαύρο του ουρανού, αρχίζουν να παίρνουν ξεκάθαρη όψη. Ο ουρανός από πίσσα βάφεται βαθυγάλαζος, λιλά, πορφυρός και τέλος χρυσαφένιος.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα!

Σηκώνομαι, περνάω στους ώμους μου τους ιμάντες του σακιδίου, αρπάζω τα μπατόν και ξεκινώ και πάλι -με άδειο στομάχι μα χορτάτος- προς τα εκεί που πρόβαλε ο ζωοδότης, τη συνέχεια της οροσειράς και τις ακτές της Μεσογείου…

Τα Πυρηναία και το  «GR 11» !

Η οροσειρά των Πυρηναίων αποτελεί το φυσικό τείχος που διαχωρίζει την Ιβηρική χερσόνησο από την υπόλοιπη ηπειρωτική Ευρώπη και εκτείνεται από τον Βισκαϊκό κόλπο (Ατλαντικός ωκεανός) έως τη Μεσόγειο. 

Πολλές κορυφές υπερβαίνουν τα 3000 μ, συνθέτοντας μια γεωγραφική οντότητα μεγάλης ιστορικής και συμβολικής σημασίας.

3D Render of a Topographic Map of Spain. @istockphoto.com

Το “GR 11” γνωστό και ως “La Senda Pirenaica” είναι ένα εντυπωσιακό μονοπάτι μεγάλων αποστάσεων που διατρέχει από άκρη σε άκρη την οροσειρά από την ισπανική πλευρά (και την Ανδόρρα)  μέσα από υπέροχα και συχνά άγρια τοπία, μεταξύ των οποίων 2 Εθνικά Πάρκα και 6 Εθνικούς Δρυμούς.

Έχει ανάπτυγμα ~820 χιλιομέτρων με 47.000μ ανάβασης και η διαδρομή καλύπτεται από την πλειοψηφία των πεζοπόρων που την ολοκληρώσουν σε 43 έως 47 ημέρες.

Σε σχέση με το παλιότερο και πιο δημοφιλές «ξαδερφάκι» του, το οποίο διασχίζει τα γαλλικά Πυρηναία (GR10), το GR11 έχει λίγο μικρότερο μήκος και υψομετρική, μα κινείται ψηλότερα (πχ 13 έναντι 1 περάσματα άνω των 2500μ) και σε πολύ πιο τεχνικό πεδίο.

Το πλάνο

Στη διάθεση μου είχα σαφώς λιγότερες (σχεδόν τις μισές) από τις προαναφερόμενες μέρες, μα γνώριζα πως θα μπορούσα να διασχίσω -με το δικό μου στυλ- την οροσειρά και να βιώσω μια ταξιδιωτική Εμπειρία, χωρίς παράλληλα να «τρέχω» να προλάβω.

Για αυτό ήθελα να κουβαλάω ελαφρύ φορτίο. Θεωρώ την κατασκήνωση Πολύ Σημαντικό  -αδιαπραγμάτευτο ίσως- μέρος της συνολικής Εμπειρίας, οπότε δεν σκόπευα να κάνω στο κομμάτι αυτό «εκπτώσεις» και να προτιμήσω την διανυκτέρευση σε καταλύματα για να μειώσω το βάρος. Ο εξοπλισμός μου άλλωστε πέρα από εξαιρετικά χρηστικός είναι και εξαιρετικά ελαφρύς. Τι έμενε λοιπόν; Το φαγητό.

Έτσι αποφάσισα, μετά από αρκετά χρόνια, να μην κουβαλήσω μαγειρικό εξοπλισμό και προμήθειες φαγητού πολλών ημερών (μακράν το πιο βαρύ μέρος του φορτίου μου σε διασχίσεις με πλήρη αυτονομία) και να εκμεταλλευτώ την πληθώρα καταφυγίων και χωριών κατά μήκος της διαδρομής για να τρώω και να ανεφοδιάζομαι σχεδόν καθημερινά.

Ακρωτήρι Higuer, Χώρα των Βάσκων 

Την τελευταία μέρα του καλοκαιριού λοιπόν, ένα χρόνο μετά την τελευταία μεγάλη βόλτα, αξημέρωτα, στάθηκα δίπλα στο φάρο του ακρωτηρίου Higuer. Κατέβηκα με προσοχή τα βράχια κι έβρεξα τα χέρια μου με την αλμύρα του Ατλαντικού, περιμένοντας την Ανατολή. Ήμουν αυτή τη φορά μοναχός μα πέρα για πέρα διψασμένος για μια ακόμη περιπλάνηση στα βουνά.

Δυτικά (Ατλαντικά) Πυρηναία 

Καθώς ο ήλιος άρχισε να διαγράφει την τροχιά του στον ορίζοντα,  άφησα πίσω τα λιμανάκια των μικρών παραλιακών πόλεων Irun και Hondarribia, ανηφορίζοντας προς τους αλλεπάλληλους καταπράσινους λόφους της χώρας των Βάσκων. 

Τις πρώτες 4 «εισαγωγικές» μέρες εκεί και στη Navarra το τερέν ήταν βατό, τα χιλιόμετρα ~42/ ημέρα, τα χωριά γραφικά, οι βροχές συχνές μιας και τις φέρνει «με το κιλό» ο ωκεανός και τα βοσκοτόπια εύφορα με ponies και προβατάκια που του έδιναν να καταλάβει.

Όμορφες κατασκηνώσεις. Η πρώτη με θέα, η δεύτερη πλάι σε  ένα ρυάκι, η τρίτη σε έναν ώμο με ψηλό γρασίδι μετά από μια βαρβάτη καταιγίδα.

Κεντρικά Πυρηναία 

Στο τέλος της 4ης όμως μέρας η μετάβαση ήταν απότομη κι έκανε την καρδιά μου να σκιρτίσει. Επιτέλους, αληθινά βουνά πρόβαλαν μπροστά μου, μια πρώτη γεύση από τα Πυρηναία της Αραγονίας!

Εθνικός Δρυμός των Δυτικών Κοιλάδων

Το ανάγλυφο ήταν πια σαφώς πιο ενδιαφέρον, σμιλεμένο από τη δράση των παγετώνων. Εδώ κυριαρχούσε ο ασβεστόλιθος.

  Διέσχισα την καταπράσινη κοιλάδα Aguas Tuertas, γνωστής για τους χαρακτηριστικούς μαιανδρισμούς ενός ποταμού αλλά και τους προϊστορικούς μεγαλιθικούς της τάφους.

Από εκεί προωθήθηκα σε μια κρυμμένη κοιλάδα, την «κοιλάδα των Αγριοκάτσικων» . Τροφαντές μαρμότες  μπαινόβγαιναν στις στοές τους σαν ο δρόμος μου με έφερνε κοντά τους. Είχα 9 χρόνια, από την Ινδία, να ακούσω το χαρακτηριστικό τους σφύριγμα.

Το πεδίο έγινε αλπικό, δίνοντας τον τόνο για τη συνέχεια.  

Η κατασκήνωση στις αλπικές λίμνες Anayet με την  θέα στη «γαλλική» Pic du Midi d’Ossau ήταν απλά … μαγική! 

Πέρασμα (Collado) Tebarrai

7η μέρα.

Ο καιρός ήταν εξαιρετικός και, μιας και ένιωθα δυνατός, πίεσα από νωρίς ώστε να περάσω μέσα στη μέρα το Tebarrai, το πιο απαιτητικό πέρασμα του GR11. Νωρίς το απόγευμα το εντόπισα από ένα ψηλό σημείο θέασης με τη βοήθεια του χάρτη.

Τους καλοκαιρινούς μήνες εκτεταμένες χιονούρες παραμένουν εδώ συνήθως. Αρχές όμως του φετινού Σεπτέμβρη όπως βλέπετε από χιόνι… γιόκ. Μοναχά ένας αχνός τόνος λευκού στις γύρω βορινές.

Στη βάση από το λούκι υπήρχε κι ένα μάλλον «περιττό»  για τις συνθήκες αυτές συρματόσχοινο. Βγήκα πάνω κι άραξα μισή ώρα για να κολατσίσω και να απολαύσω το τοπίο. 

Κατέβηκα από ένα δίεδρο και τραβέρσαρισα πάνω από την ομώνυμη παγετωνική λίμνη (Ibon de Tebarrai ) προς το γειτονικό πέρασμα Cuello del Infierno και μέσα από εξαιρετικά σπασμένο πεδίο αρκετά χαμηλότερα.

Αργά το απόγευμα κατασκήνωσα δίπλα σε μια λίμνη, όσο γινόταν βέβαια ψηλότερα για να αποφύγω την υγρασία. Η νύχτα ήταν γλυκιά και το πρωί η σκηνή  θεόστεγνη σε αντίθεση με τη σκηνή 2 Ισπανών ορειβατών που αν και κατασκήνωσαν μόλις 150 μέτρα μακρύτερα, «κολύμπησαν» -όπως χαρακτηριστικά μου είπαν- από την υγρασία. Είχαν στήσει χαμηλότερα και δίπλα σε λιμνάζοντα νερά, στο κοίλωμα που τη νύχτα μαζεύεται όλος ο κρύος αέρας. Το αναφέρω ως παράδειγμα του πόσο ρόλο -ακόμη και σε τόσο κοντινή απόσταση- παίζει η σωστή επιλογή σημείου κατασκήνωσης για μια ευχάριστη βραδιά.

Καταρράκτης του ποταμού Calderes.

Κατηφόρισα μέσα από γρανιτένιο πεδίο με ογκόλιθους στις θερμές πηγές της Bachimaña όπου υπάρχουν ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις για γερά πορτοφόλια. Προτίμησα -αντί για spa- να αρκεστώ σε έναν καφέ στο παρακείμενο καταφύγιο και πήρα τον ανήφορο για το επόμενο «βαρβάτο» πέρασμα, το Cuello de Brazato (2566μ).

Πόσο μου αρέσει να κινούμαι σε τέτοιο πεδίο, πηδώντας από τον έναν γρανιτένιο ογκόλιθο στον άλλο.

Είναι μακράν το αγαπημένο μου. Άγριο, τραχύ και όμορφο, απαιτεί το 100% της προσοχής του ορειβάτη/πεζοπόρου. Το πεδίο αυτό ήταν πολύ εκτεταμένο, για κάποιες εκατοντάδες μέτρα υψομετρικής. Πέρασα αρκετές φορές τον ποταμό Ara ψηλά, εκεί που γεννιέται, πριν θεριέψει. Μέσα από βοσκότοπους και όμορφα δάση οξιάς και πεύκου βγήκα σε μια μεσαιωνική γέφυρα και συνέχισα προς ένα φυσικό παράδεισο με παγκόσμια φήμη.

Εθνικό Πάρκο Ordessa y Monte Perdido (Αραγονία)

Χαρακτηρισμένο ως «Μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς» από την UNESCO, το ξεχωριστό αυτό Εθνικό Πάρκο περιλαμβάνει 4 βαθιές κοιλάδες και το Monte Perdido (3355m), τον μεγαλύτερο ασβεστολιθικό όγκο της δυτικής Ευρώπης. Εντυπωσιακές χαράδρες, θορυβώδεις καταρράκτες, αλπικά λιβάδια, σκοτεινά δάση, παγετώνες, καρστικά τοπία, όλα σμιλεμένα με τη δύναμη και την υπομονή του νερού και του χρόνου, προσελκύουν μακράν τους περισσότερους επισκέπτες από οπουδήποτε αλλού στην οροσειρά.

Όμως ακόμη και σε πολύ δημοφιλή (τουριστικά) φυσικά θαύματα -όπως αυτό- υπάρχει πάντα τρόπος να έχεις μια πιο προσωπική εμπειρία. Ήμουν «στο πόδι» από τις 06:30 κι απόλαυσα τη σιωπή κινούμενος στο σκοτεινό δάσος. Τη στιγμή που ο ήλιος πρόβαλε, έβαψε χρυσαφένιους τους πελώριους τοίχους και τα τοτέμ του φαραγγιού κι έκανε τη γη να αχνίζει, σβήνοντας την πρωινή υγρασία.

Τα μονοπάτια χαμηλά ήταν «πολυτελείας», μα με χαρά παρατήρησα ότι οι επεμβάσεις ήταν ήπιες και εναρμονισμένες με το φυσικό τοπίο. Ανηφόρισα απότομα πάνω από το αμφιθεατρικό τείχος και έφθασα στη 1:30μμ στο καταφύγιο Goriz.

Καταφύγιο Goriz

Εντός του εθνικού πάρκου η ελεύθερη κατασκήνωση απογορεύεται. Για τους πεζοπόρους του GR11 -που αποτελούν ένα απειροελάχιστο ποσοστό επί του συνόλου των επισκεπτών- γίνεται μια εξαίρεση, μιας και μπορούν να κατασκηνώσουν σε 2 σημεία. Δίπλα στο καταφύγιο Goriz και μεταξύ των περασμάτων Arrablo και Añisclo.

Η πρόγνωση έδινε καταιγίδα αργά το απόγευμα και την επομένη ο καιρός θα ήταν πολύ πιο «ασταθής» με καταιγίδες, οπότε αν άραζα εκεί δεν θα έβλεπα και πολλά. 

Όσο απολάμβανα στα γρήγορα μια tortilla,  ο διαχειριστής του καταφυγίου μου είπε χαρακτηριστικά:

«Αν σκοπεύεις να φύγεις μη σταματήσεις πριν φθάσεις στο καταφύγιο Pineta. Το πεδίο είναι πολύ απαιτητικό και δεν προσφέρεται για κατασκήνωση με τέτοιες συνθήκες!»

 Η συνέχεια της μέρας ήταν ενδιαφέρουσα. Ξεκίνησα λοιπόν σε έντονο ρυθμό την κατάβαση … με ανάβαση. Έφθασα στο πέρασμα Arrablo. Γύρω μου ο Πύργος Goriz και άλλες «ψαρωτικές» βράχινες εξάρσεις ήταν ακόμη ορατές. Κατηφόρισα από έναν σχετικά κάθετο τοίχο με υπολογίσιμη σε κάποια σημεία έκθεση κι από εκεί ανηφόρισα για το πέρασμα Añisclo, με τον καρδιακό μου ρυθμό να σφυροκοπά. Τα σύννεφα πύκνωσαν και είχαν τη γνώριμη γκρίζα όψη της καταιγίδας που … έρχεται!

Ακολούθησε μια πολύ απότομη και τεχνική κατάβαση μέχρι κυριολεκτικά τον πάτο της κοιλάδας, όπου σε μόλις 2,5 km  έχασα 1200μ υψομετρικής. Ενδεικτικά αναφέρω ότι το γνωστό «Γομαρόσταλο» στον Όλυμπο καλύπτει υψομετρική διαφορά 1600μ σε 4,8 km. Εκεί είδα δυο Ισπανούς ταλαιπωρημένους να ανεβαίνουν προς τα πάνω και δεν χρειάστηκε να τους πω πολλά για να κάνουν μεταβολή.

Μαυρίλα! 

Η βροχή ξεκίνησε μόλις μπήκα στη ζώνη του δάσους, μα κι εκεί ήταν κάθετη η κατάβαση από γλιστερά βράχια.

Η διαδρομή από το καταφύγιο σύμφωνα με τον πεζοπορικό οδηγό ήταν 8 ώρες κι εγώ την κάλυψα -πεζοπορικά πάντα- σε 4:30, κάτι που για πολλοστή φορά μου έδειξε πως η ταχύτητα κάποιες φορές – αν και όχι πάντα- προσφέρει ασφάλεια στο βουνό.

Απολαυστική μέρα! 

Το επόμενο πρωί, σαν ξύπνησα, βρήκα το δάσος μουσκεμένο. Όσο κι αν έβρεξε ,δεν είχα καταλάβει τίποτα.

Μοτίβα

Το ίδιο μοτίβο, τόσο του καιρού όσο και του ρυθμού προώθησης μου στο τοπίο, συνεχίστηκε για μερικές ακόμη – έντονες- μέρες, κάτι που ευχαριστήθηκα με την καρδιά μου. Βλέπετε, στα Κεντρικά Πυρηναία, οι μέρες κατά τη θερινή περίοδο είναι συχνά ηλιόλουστες μα οι καταιγίδες κατά τις απογευματινές- βραδινές ώρες είναι εξαιρετικά συχνές.

Όσο για το μοτίβο που ακολουθεί η διαδρομή στο κεντρικό τμήμα της οροσειράς, αυτό έχει ως εξής: Ανηφορίζει κατά μήκος μιας βαθιάς κοιλάδας σε κάποιο ορεινό πέρασμα κι από εκεί περνάει στην επόμενη. Και ούτω καθεξής…

Απόσπασμα από το Ημερολόγιο μου

07:00. Καταχνιά. Σε λίγο ξημερώνει. Μαζεύω τη σκηνή. Τα κουδουνάκια από τα γελάδια ακούγονται σε απόσταση. Θα ξεκίνησαν ήδη τη βοσκή.

…

09:00. Κερδίζω υψόμετρο και παρατηρώ την ομίχλη να αναδύεται από το ποτάμι, εκεί στα βάθη της κοιλάδας.

…

11:00 πμ. Πάει το πρώτο πέρασμα. Κατηφορίζω μέσα από ένα ατελείωτο πεδίο με ογκόλιθους. Αν μη τι άλλο είμαι Παρών. Ένας γυπαετός σκίζει τον ουρανό και τη σιωπή, διαγράφοντας πελώριους κύκλους από πάνω μου. Απορροφούμαι στο άνετο και ντελικάτο πέταγμα του.

Μονολογώ:

«Τι έγινε δικέ μου…με ζυγίζεις;»

…

14:00. Διασχίζω πια ανεμοδαρμένα βοσκοτόπια. Ο καιρός δείχνει να κρατά!

…

17:00. Ανηφορίζω τώρα προς το 2ο πέρασμα της μέρας και χώνομαι στο σύννεφο που καλύπτει γύρω μου τα πάντα. Τα ρουθούνια μου γεμίζουν με τη στατική υγρασία.

Η κόντρα είναι ατελείωτη μα βγάζει πάνω από το σύννεφο, σε μια νησίδα πάνω από την γκρίζα αιωρούμενη θάλασσα. Είναι το πέρασμα και οι γύρω κορυφές. Στέκομαι να χορτάσω την ομορφιά … και τη λιακάδα. Βυθίζομαι από την άλλη στο σύννεφο και την επόμενη κοιλάδα.
…

19:00. Εδώ είναι ότι πρέπει για να στήσω. Αρκετά για σήμερα.

 Άπλωμα μπουγάδας στο πέρασμα Puerto de Chistau.

Εθνικός Δρυμός Posets-Maladeta (Αραγονία)

Οι μισές από τις κορυφές των Πυρηναίων άνω των 3000μ βρίσκονται σε αυτό το γρανιτένιο μασίφ, συμπεριλαμβανομένου του ψηλότερου βουνού της οροσειράς (Aneto- 3404μ).

Στη βάση του έφθασα με το τελευταίο φως της 11ης μέρας. Μια παρέα Ισπανών από το Burgos είχε μπουμπουνίσει το τζάκι του καταφυγίου ανάγκης Púen de Corones. Ήταν 4 μέρες εκεί όπως μου είπαν και είχαν φάει βροχή με το τουλούμι. Τα είπαμε για λίγο και έστησα λίγο πιο πέρα αφού πλύθηκα με νερό από το ποτάμι. 

Η βραδιά ήταν πολύ βροχερή, μα κατά την Ανατολή ο ουρανός πήρε… «φωτιά».

Σε αυτόν τον γρανιτένιο παράδεισο, η δράση των παγετώνων -που μερικοί κρατούν ακόμη πριν το ύστατο αντίο- έχει δημιουργήσει μερικά από τα πιο γοητευτικά ορεινά τοπία. Χιλιάδες -κυριολεκτικά- μικρές παγετωνικές λιμνούλες γλυκαίνουν τον πέτρινο αυτό κόσμο, με το σκηνικό να θυμίζει τη Sierra Nevada της Καλιφόρνια.

Ανηφόρισα μέσα από υπέροχα τοπία με ρυάκια αλλά και ατελείωτα boulderfields προς το πέρασμα Balibierna (2732m), ένα από τα πιο ζόρικα της διάσχισης.

Ο κατήφορος με έβγαλε στο φουτουριστικό καταφύγιο Cap de Llauset κι από εκεί σε άλλο ψηλό πέρασμα.

Από τα τοπωνύμια και μόνο ήταν εμφανές ότι είχα περάσει πια στην Καταλονία και την κοιλάδα Aran.

Εθνικό Πάρκο d’Aigüestortes i Estany de Sant Maurici (Καταλονία)

Σε αυτό το εξίσου μαγευτικό -με το προηγούμενο-  Εθνικό Πάρκο της Καταλονίας, το καθαρό απογευματινό φως έδενε απόλυτα με τα βράχια και το υδάτινο στοιχείο. Τα μόνα που περιστασιακά ακούγονταν ήταν η πνοή του αέρα, το κύλισμα του νερού, το κάλεσμα του πουλιού, το σφύριγμα της μαρμότας, το βήμα μου.

Είχα απορροφηθεί τόσο που δεν ήθελα σταματήσω και κατασκήνωσα κυριολεκτικά με το τελευταίο φως.

Το επόμενο πρωί, ενώ απολάμβανα -μετά από ένα ανηφορικό «ζέσταμα»- μια γευστική ομελέτα στο καταφύγιο Restanca, γνώρισα δυο τυπάκια, τη Sara και τον Herve, που διέσχιζαν επίσης μοναχοί την οροσειρά. Περπατήσαμε για λίγα χιλιόμετρα παρέα.

Η Ισπανίδα Sara ζούσε για λίγα χρόνια στο Νεπάλ, όπου δούλευε ως τουριστικός πράκτορας, μα αναγκάστηκε να επιστρέψει μετά το ξέσπασμα της COVID-19. Αν και ανυπομονούσε να γυρίσει πίσω, ήταν τόσο ενθουσιασμένη από την εμπειρία που ζούσε στα Πυρηναία, που μου την περιέγραψε ως την πιο έντονη της ζωής της! Ήταν ήδη 1 μήνα στη διαδρομή.

Ο Γάλλος Herve διέσχιζε -θεωρητικά- την πολύ ενδιαφέρουσα «Ψηλή διαδρομή των Πυρηναίων» (HRP), η οποία ακολουθεί μεν υφιστάμενα ορειβατικά μονοπάτια αλλά δεν είναι σηματοδοτημένη. Την τελευταία εβδομάδα την είχε περάσει λόγω καιρού εξολοκλήρου σε ισπανικό έδαφος ακολουθώντας το GR11, μα θα περνούσε μετά το μεσημέρι ξανά στη γαλλική πλευρά (Salardu).

Αφού ήπιαμε έναν καφέ στο καταφύγιο Colomers, ειπώθηκαν τα “hasta luego” και καθένας μας πήρε το δρόμο του με το ρυθμό του.

 Η σήμανση στην Καταλονία, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες επαρχίες όπου ήταν εξαιρετική,  έγινε από ελλιπής έως ανύπαρκτη. Μην προσέχοντας, για μια φορά, τον χάρτη, ακολούθησα τους κούκους προς ένα λογικό πέρασμα που αποδείχθηκε … λάθος πέρασμα και με έβγαλε σε ένα άγριο αμφιθέατρο.

Από εκεί αυτοσχεδίασα  τραβερσάροντας με προσοχή μια απότομη σπασμένη πλαγιά για να μην γυρίσω πολύ πίσω. Μετά το Port de Ratera (2590μ) έμεινα αυτή τη φορά σε ένα οργανωμένο camping στο  θέρετρο του σκι Espot, που εκμεταλλεύτηκα για ένα αναζωογονητικό ντους, δυο γιγάντιες tortillas και μια Crema Catalana.

Εθνικός Δρυμός Alt Pirineu (Καταλονία)

Ανατολικά του Espot, το GR11 κινείται για λίγο σε χαμηλότερα υψόμετρα, περνώντας από δασωμένα βουνά και πετρόκτιστα γραφικότατα χωριουδάκια, τα περισσότερα πια εγκατελειμμένα.

Το τοπίο μου θύμισε τους εγκατελειμένους οικισμούς της Ροδόπης με τις χαρακτηριστικές πεζούλες τους.

Πέρασα και πάλι (όπως και τις πρώτες μέρες της διάσχισης) από οχυρωματικές κατασκευές, μέρους της περίφημης «αμυντικής γραμμής των Πυρηναίων» (Linea P).

Κατά τον Ισπανικό Εμφύλιο πάνω από 700.000 ζωές χάθηκαν και 500.000 άνθρωποι αναγκάστηκαν να διαφύγουν μέσω των Πυρηναίων στη Γαλλία!

Μετά το τέλος του και μεταξύ 1944-1948, με εντολή του δικτάτορα Franco, περίπου 4.500 τέτοιες κατασκευές φτιάχτηκαν -κατά βάση από τάγματα εργασίας— κατά μήκος της οροσειράς για την αναχαίτιση πιθανής στρατιωτικής εισβολής από το βορρά, αλλά και για τον καθορισμό των πολιτιστικών και κυρίως πολιτικών ορίων της Ισπανίας.

Στην Ανατολική Καταλονία αλλά και στο δυτικό άκρο της οροσειράς (Χώρα των Βάσκων και Navarra) που τα περάσματα είναι χαμηλότερα και πιο ήπια, οι οχυρωματικές αυτές κατασκευές ήταν πυκνότερες. Αντίθετα, στο άγριο ανάγλυφο της Αραγονίας ήταν σαφώς πιο αραιές.

Καταφύγιο ανάγκης Baiau

15η μέρα.

Το καταφύγιο ανάγκης Baiau είναι κυριολεκτικά καρφωμένο σε ένα μικρό ύψωμα εν μέσω ενός άγριου αλπικού σκηνικού, πριν το ομώνυμο πέρασμα που οδηγεί στην Ανδόρρα.

Έβρεχε καλά όταν έφθασα στο ξεχωριστό αυτό σημείο που σκόπευα να περάσω τη βραδιά. Παρά το ότι ήθελε 2 ώρες για να νυχτώσει, είχε σχεδόν σκοτεινιάσει. Σκαρφάλωσα τα τελευταία μέτρα και γύρισα το χερούλι της μικρής μεταλλικής πόρτας.Ένα ζευγάρι λαγοκοιμόταν μέσα. Όπως μου είπαν αμφέβαλαν πως κάποιος «τρελός» θα εμφανιζόταν.

Ο Diego και η Anna είναι από την Ελβετία και ήταν ήδη 32 μέρες στη διαδρομή μα σκέφτονταν να σταματήσουν (όπως και τελικά συνέβη) γιατί η κοπέλα είχε πρόβλημα με το ισχίο της, η κατάσταση του οποίου είχε επιδεινωθεί τις τελευταίες μέρες.

Λάτρεις των ταξιδιών και οι δυο, γνωρίστηκαν στη Λαχόρη του Πακιστάν. Αποφάσισαν μάλιστα πρόσφατα να παρατήσουν τις δουλειές τους και να ταξιδέψουν για 2 χρόνια.

«Για που λέτε;» Τους ρώτησα.

«Χειμώνας μπαίνει. Κάπου με θερμότερο κλίμα. Ακούγεται ότι στο Μεξικό οι περιορισμοί είναι πιο χαλαροί». 

Συζητήσαμε πολύ για ταξίδια, φάγαμε και την πέσαμε στις «κλειστοφοβικές» κουκέτες ενώ έξω ο αέρας πια λυσσομανούσε.

Εθνικός Δρυμός των κοιλάδων της Comapedrosa (Ανδόρρα)

Η πρωινή καταχνιά έδινε πρόσθετη γοητεία στο καθόλα άγριο σκηνικό. Κατηφόρισα προς μια αλπική λιμνούλα κι από εκεί πήρα την κόντρα για το ομώνυμο πέρασμα (Baiau) βρίσκοντας το δρόμο μου μέσα από ένα λαβύρινθο από ογκόλιθους. Από εκεί η θέα ήταν ξεχωριστή.

Η ψηλότερη κορυφή της Ανδόρρας Comapedrosa, από την οποία είχα περάσει πριν 5 χρόνια σε έναν ωραίο αγώνα που δεν υπάρχει πια, τον Ronda dels Cims (170km, 13.500D+), ήταν κυριολεκτικά δίπλα μέσω της βορειοδυτικής κόψης. Η ομίχλη υποχώρησε και η μέρα ήταν λαμπρή.

Το ίδιο εκείνο βράδυ κατασκήνωσα σε ένα ξέφωτο στο δάσος. Χαλάρωσα. Παρατήρησα τα πουλιά, άκουσα το κάλεσμα μα και το φτερούγισμα τους, είδα τα σύννεφα να βάφονται πορτοκαλιά. Ένιωσα σε πλήρη αρμονία με το περιβάλλον γύρω μου. Περιέργως, το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό από την εμπειρία μου στα Πυρηναία, είναι αυτή ακριβώς η ζεν σκηνή στο δάσος.

Το βράδυ ένας αγριόχοιρος πλησίασε στη σκηνή μα απομακρύνθηκε γρήγορα τρομαγμένος από τη φωνή μου.

Ανατολικά (Μεσογειακά) Πυρηναία

Όπως μπήκα (με βροχή και ομίχλη) στην Ανδόρρα από τα δυτικά έτσι και βγήκα την επόμενη μέρα στα ανατολικά.

Εθνικός Δρυμός της κοιλάδας Madriu (Καταλονία)

Καταλονία ξανά. Παρατεταμένες τραβέρσες σε γλιστερό τερέν με οδήγησαν στο επανδρωμένο καταφύγιο Malniu (2138m) όπου αποφάσισα να περάσω τη βραδιά, έτσι για την εμπειρία.

Μιας και δεν είχε πολύ κόσμο, μίλησα αρκετά με τους διαχειριστές του καταφυγίου για τα όμορφα Πυρηναία. Το δείπνο ήταν εξαιρετικό και η καυτή σούπα από ρεβύθια … βάλσαμο.

Τα κεντρικά Πυρηναία ήταν πια πίσω!

Η 19η μέρα ήταν η πιο σύντομη της διάσχισης μου. Η πρόγνωση έδινε καταιγίδες από το μεσημέρι. Έτσι έφθασα νωρίς στο σύμπλεγμα της Nuria και κυριολεκτικά μόλις έστησα το αντίσκηνο ξεκίνησε να βρέχει καταρρακτωδώς. Με διακοπές αυτό συνεχίστηκε έως τη νύχτα. 

Η Nuria αποτελεί σύμβολο μεγάλης ιστορικής και θρησκευτικής σπουδαιότητας για τους Καταλανούς. Το θρησκευτικό- τουριστικό- χιονοδρομικό σύμπλεγμα υποδομών όμως που αντίκρισα μόνο θετική εντύπωση δεν μου προκάλεσε, μιας και έμοιαζε περισσότερο σε Mall μέσα στα βουνά.

Η νύχτα ήταν η πιο κρύα του ταξιδιού και το μονοπάτι κατά τη διάσχιση της κορυφογραμμής το επόμενο πρωί είχε πιάσει πάγο σε αρκετά σημεία. Περιέργως, το ψηλότερο σημείο της διαδρομής (2780m) βρίσκεται σε αυτή την κορυφογραμμή, αρκετά ανατολικότερα από τα ψηλά Πυρηναία. Τα βουνά αυτά όμως δεν είχαν ούτε στο ελάχιστο την αγριάδα εκείνων.

Κατηφόρισα ~2000μ υψομετρικά στο χωριό Setcases. Ήταν Κυριακή και ο κόσμος μάζευε μανιτάρια στο δάσος. Παντού μανιτάρια. Θυμήθηκα τον φίλο μου τον Πανάρα που τα έχει αδυναμία.

Από εδώ και πέρα το GR11 ακολουθεί μια αλυσίδα απότομων δασωμένων λόφων έως την πανέμορφη χερσόνησο του Cap de Creus. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο σε αυτό το σκέλος ήταν τα πυκνότατα, καλυμμένα με βρύα, δάση που μύριζαν μούχλα.

Την επομένη συνάντησα ένα νεαρό ζευγάρι που αναστήλωνε ένα παλιό καταφύγιο στο πουθενά. Γύρω η βλάστηση θύμιζε ζούγκλα. Όσο γέμιζα νερό στην πηγή με ενημέρωσαν πως, καθώς πλησίαζα προς τη χερσόνησο, το νερό θα γινόταν σχετικά δυσεύρετο. Μου πρόσφεραν ένα μεγάλο κομμάτι σοκολάτα και ξηρούς καρπούς. Η ζάχαρη νομίζω πως απορροφήθηκε…πριν φθάσει στον οισοφάγο.

Κατηφορίζοντας από την κορυφή Bassegoda άφηνα  πια πίσω τα βουνά.

Κάτι ακόμη που μου κίνησε το ενδιαφέρον ήταν τα πυκνά δάση από «φελλόδεντρα» που με συντρόφευσαν για 40 km, δηλαδή στο σύνολο (!) της 22ης μέρας. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα από κοντά αυτό το είδος βελανιδιάς.

Η μέρα έκλεισε με τους άνοστους θορύβους του αυτοκινητόδρομου κοντά στη συνοριακή πόλη La Junquera. Πόσο ΔΕΝ μου είχαν λείψει…!

Και μόνο παρατηρώντας τη σύσταση του εδάφους, ήταν πια εμφανές ότι πλησίαζα στη μεσογειακή ακτή. Κάποτε, σχετικά πρόσφατα στο γεωλογικό παρελθόν, εδώ υπήρχε θάλασσα.

Έφθασα αργά το απόγευμα στην παραλιακή πόλη Llanca και το επόμενο μεσημέρι στο Port de la Selva. Εδώ πια ο αέρας ήταν θερμός, κυρίαρχο χρώμα το λευκό και οι windsurfers «δάμαζαν» τα κύματα.

Ακρωτήρι Cap de Creus

24η μέρα.

Τα τελευταία χιλιόμετρα τα πόδια μου έξυσαν τη σκληρή, ηλιοκαμένη γη, περνώντας ανάμεσα σε ξερούς θάμνους, φουντίτσες από πεύκα και διάσπαρτα βράχια ηφαιστειακής προέλευσης. Τα μάτια χάθηκαν μετά από τόσες γεμάτες μέρες στα βουνά – όχι στις κορυφές ή τα βάθη μιας κοιλάδας – μα στο απέραντο, το τόσο οικείο για εμάς, γαλάζιο.

Θάλασσα!

Έβγαλα το σακίδιο κι άραξα στα βράχια. Θυμήθηκα πως είχα πάνω μου μια μαύρη σοκολάτα.

Ωραία ήταν!
Και η σοκολάτα … μα και η εμπειρία! 😉