Πεζοπορώντας στο μαγευτικό Βορρά!
Στα τέλη Αυγούστου του 2018, εκμεταλλευόμενος το υπόλοιπο της άδειας μου μετά τη διάσχιση της Ιορδανίας , ταξιδέψα με τη Σία, τη σύντροφο μου, στη Σουηδική Λαπωνία για να πεζοπορήσουμε στην αρκτική της φύση!
Φέροντας ρουχισμό, κατασκηνωτικό εξοπλισμό αλλά και όλα τα τρόφιμα από την Ελλάδα στα δυο μας σακίδια, κινήσαμε να γνωρίσουμε αυτή την όμορφη γωνιά του κόσμου μέσω της εμπειρίας ενός μεγάλου μονοπατιού (Kungsleden), πεζοπορώντας και διαμένοντας εκεί αυτόνομα για 9 μέρες!
Το Kungsleden («ο βασιλιάς των μονοπατιών») διασχίζει για 440 km μια μεγάλη περιοχή στην σουηδική Λαπωνία, περνώντας από τέσσερα Εθνικά Πάρκα κι ένα μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Δημιουργήθηκε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και – δικαίως – θεωρείται ένα από τα ομορφότερα μονοπάτια του κόσμου !
Μεγάλες παγετώδεις κοιλάδες περικυκλωμένες από βουνά, αμέτρητες λίμνες, ορμητικά ποτάμια, αρκτική τούνδρα και εκτεταμένα δάση σημύδας συνθέτουν ένα υπέροχο σκηνικό που σίγουρα γοητεύει, ενώ η ευρύτερη περιοχή είναι τόπος εκτροφής ταράνδων από τους ιθαγενείς Sami .
Η διαδρομή χωρίζεται σε 5 σκέλη. Εμείς αποφασίσαμε να περπατήσουμε τα τρία βορειότερα σκέλη (~220 km), τα οποία θεωρούνται τα πιο όμορφα και είναι αυτά που βρίσκονται εξολοκλήρου εντός του αρκτικού κύκλου ( Abisko-Kvikkjokk ) !
Ορειβατικός σταθμός Abisko, βόρειο άκρο Kungsleden
Όταν φθάσαμε το απόγευμα της 25ης Αυγούστου στο Abisko, το σημείο έναρξης της πορείας μας, η χρονική συγκυρία δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη.
Μετά από ένα ιδιαίτερα θερμό Σκανδιναβικό καλοκαίρι ( η Λαπωνία πέρασε το θερμότερο καλοκαίρι των τελευταίων 150 ετών με τον υδράργυρο να σκαρφαλώνει άνω των 30C ), η θερμοκρασία είχε επιστρέψει στα φυσιολογικά για το γεωγραφικό πλάτος επίπεδα και τα σμήνη των εντόμων – ο καλοκαιρινός «πονοκέφαλος» των επισκεπτών της Αρκτικής – είχαν εξαφανιστεί !
Έχοντας κλείσει αισίως – λόγω του ταξιδιού – ένα 24ωρο αϋπνίας, βρήκαμε ένα όμορφο σημείο, δίπλα στο ποτάμι και μακρυά από τον πολύβουο ορειβατικό σταθμό, όπου στήσαμε και βυθιστήκαμε σε βαθύ ύπνο για 12 ώρες!
Στο βόρειο Kungsleden υπάρχουν 3 μεγάλοι ορειβατικοί σταθμοί (με όλες τις ανέσεις) και 11 καταφύγια ( χωρίς τρεχούμενο νερό και ηλεκτρικό ρεύμα ), για όσους προτίθενται να χρησιμοποιήσουν τις (ομολογουμένως δαπανηρές) υπηρεσίες τους.
Αντίθετα εμείς, όπως και άλλοι πεζοπόροι, όλοι τους με περιβαλλοντική παιδεία όπως με μεγάλη χαρά διαπίστωσα, εκμεταλλευτήκαμε στο έπακρο το “Every man’s right” που ισχύει στις Σκανδιναβικές χώρες, δηλαδή το ΝΟΜΙΜΟ δικαίωμα κάθε ανθρώπου να περιπλανιέται – χωρίς μηχανοκίνητα μέσα – και να κατασκηνώνει ελεύθερα στην ανοιχτή φύση!
Το πρωί λοιπόν, πλήρως αναζωογονημένοι, αφήσαμε πίσω μας τα δάση του Abisko και μπήκαμε στην αλπική ζώνη, ανηφορίζοντας ανεπαίσθητα μεν αλλά σταθερά μέσω αρκτικής τούνδρας και μιας σειράς από μεγάλες παγετώδεις κοιλάδες.
Έχοντας σαν πλάνο να καλύπτουμε καθημερινά λογικές αποστάσεις (~25km), θα είχαμε άφθονο χρόνο να απολαμβάνουμε με την ησυχία μας το πρωινό μας, αλλά και για αρκετά διαλείμματα για να αφουγκραστούμε κι ενίοτε να φωτογραφίσουμε την ιδιαίτερη ομορφιά της αρκτικής χλωρίδας και πανίδας.
«Διάδρομοι» από σανίδες, με συνολικό ανάπτυγμα αρκετών χιλιομέτρων ( ! ), βοηθούνε τους πεζοπόρους στο να αποφεύγουν το βύθισμα των πελμάτων στους βούρκους (που καταλαμβάνουν μεγάλο μέρος της διαδρομής), κάτι πολύ διαφορετικό από την εμπειρία που θα είχα τον επόμενο χρόνο στα highlands της Σκωτίας .
Το μονοπάτι – τόσο το θερινό που ακολουθούσαμε όσο και τη χειμερινή του παραλλαγή με την οποία συχνά πυκνά διασταυρωνόταν – θα το χαρακτήριζα «5 αστέρων», με πυκνότατη σήμανση και κρεμαστές γέφυρες που καθιστούσαν απροβλημάτιστα όλα τα περάσματα των ποταμών ανεξαρτήτως συνθηκών.
Ο αέρας πεντακάθαρος και το νερό -κρυστάλλινο και διαυγές- το συναντούσαμε τόσο συχνά που δεν κουβαλήσαμε ποτέ πάνω από 0,5 λίτρο, πίνοντας άφθονο κάθε τόσο … on the spot !
Ήταν τόσο συχνά τα ειδυλλιακά σημεία για κατασκήνωση που συναντούσαμε στο διάβα μας, που κάθε τόσο μπαίναμε στον πειρασμό να στήσουμε επί τόπου κι ας ήταν μεσημέρι.
Το πρώτο απόγευμα απολαύσαμε ένα υπέροχο ουράνιο τόξο, ενώ η δεύτερη βραδιά ήταν μαγική δίπλα σε μια μικρή λιμνούλα και κάτω από αμέτρητα λαμπερά αστέρια.
Το πρωί της 3ης μέρας βγήκαμε στο ψηλότερο σημείο της διαδρομής, το πέρασμα Tjäktja (1150μ).
Προωθηθήκαμε στην κοιλάδα Tjäktavagge, ακολουθώντας τη ροή του ποταμού και παρατηρώντας τους ταράνδους που έβοσκαν αμέριμνοι στην τούνδρα.
Μετά το καταφύγιο Singi το σκηνικό άλλαξε αρκετά καθώς, για πρώτη φορά από το ξεκίνημα, αφήσαμε την αλπική ζώνη και μπήκαμε ξανά σε δάσος.
Από εδώ και στο εξής η πορεία των επόμενων ημερών θα είχε περισσότερες εναλλαγές, ακολουθώντας το εξής μοτίβο.
Ξεκινώντας από την όχθη κάποιας λίμνης θα ανηφορίζαμε μέσα από δάσος -με μπόλικη πάντα φυτευτή πέτρα- και στη συνέχεια θα διασχίζαμε κάποιο γυμνό οροπέδιο έως ότου «πέσουμε» στην επόμενη λίμνη νοτιότερα.
Στη Λαπωνία το φθινόπωρο έρχεται κάπως νωρίτερα και -τέλη Αυγούστου- τα φύλλα των ασημένιων σημύδων είχαν αρχίσει να χρυσαφίζουν.
Ένα χαλί με εκατομμύρια κυριολεκτικά μύρτιλλα απλωνόταν καθημερινά ολόγυρα μας, τόσα πολλά που πάψαμε να τα δίνουμε σημασία, λες κι ήταν ένα θέαμα κοινό.
Κάθε απόγευμα μαγευρεύαμε τα τόσο εύγευστα γεύματα που είχε με πολύ μεράκι προετοιμάσει η Σία κι απολαμβάναμε αργά το δείπνο μας, σα να’ταν ιεροτελεστία!
Κι ήταν κάποιες στιγμές όλα τόσο γαλήνια … που θαρρείς πως μούδιαζαν τ’αυτιά απ’τη σιωπή!
Λίμνη Teusajaure, 4η μέρα
Η λίμνη, αναμφίβολα όμορφη, πρόβαλε από το χείλος του κατακόκκινου πλατό. Κατηφορίσαμε απότομα, μέσα από τις σημύδες που έφταναν έως την όχθη και βρήκαμε το βαρκάκι με το οποίο θα περνούσαμε απέναντι. Τα σύννεφα είχαν ήδη πυκνώσει και κάτι μου έλεγε πως ο αέρας δεν θα αργούσε να αγριέψει και η καταιγίδα να ξεσπάσει. Χωρίς να χρονοτριβήσουμε περάσαμε απέναντι, οριακά πριν βγάλει κύμα. Σύμφωνα με το χάρτη, ένα καταφύγιο ανάγκης υπήρχε λίγο πιο ψηλά. Αφήσαμε τα σακίδια στην αμμούδα και πήραμε τον ανήφορο ώστε να το τσεκάρουμε στα γρήγορα ή να εντοπίσουμε κάποιο άλλο προστατευμένο σημείο για να κατασκηνώσουμε. Πράγματι, 50 μέτρα ψηλότερα, βρήκαμε ένα μικροσκοπικό καλυβάκι κρυμμένο μέσα στα δέντρα. Ήταν τόσο λιτό, μα και τα είχε όλα! Δυο παγκάκια για τον ύπνο, ένα τραπεζάκι τοίχου για το μαγείρεμα, μια μικρή ξυλόσομπα κι ένα τσεκούρι. Τέλεια! Κατεβήκαμε γρήγορα στην αμμουδιά κι ανεβάσαμε τα σακίδια. Οι βροντές δεν άργησαν να ξεκινήσουν. Μαγειρέψαμε, ζεσταθήκαμε, περάσαμε καλά. Όταν πια αποκοιμηθήκαμε, η μπόρα είχε ήδη κοπάσει και μόνο οι λεπτόκορμες σημύδες ακούγονταν, που κροτάλιζαν στις βολές του αέρα!
Η επομένη ήταν η μόνη μέρα όπου ο καιρός ήταν καθόλη τη διάρκεια της πορείας μας κλειστός, με πυκνή ομίχλη, βροχή και αέρα. Το απόγευμα πήραμε το ferry που μας έφερε στη νότια όχθη της λίμνης Langas.
Κατασκηνώσαμε μέσα σε μεικτό δάσος από σημύδες και κωνοφόρα, σχετικά κοντά στον ορειβατικό σταθμό, μια ομάδα από ξύλινες καλύβες σκανδιναβικού στυλ τοποθετημένες σε ένα σκηνικό από πίνακα ζωγραφικής.
Ο καιρός στο υπόλοιπο του ταξιδιού ήταν απλά καταπληκτικός και μας επέτρεψε να απολαύσουμε – μεταξύ άλλων – ένα από τα ωραιότερα αριστουργήματα της Σουηδικής φύσης!
Παρεκκλίνοντας λοιπόν – για κάποια χιλιόμετρα – της διαδρομής μας, προωθηθήκαμε μέσα από βούρκους στην κορυφή του βουνού Skierfe, από όπου απολαύσαμε το απαράμιλλης ομορφιάς δέλτα του ποταμού Rapadalen, μια πανδαισία από χρώματα και σχήματα με την υπογραφή του μεγαλύτερου καλλιτέχνη, της Μητέρας Φύσης.
Το ίδιο απόγευμα κατασκηνώσαμε στην αντίπερα όχθη της λίμνης Laitaure και δίπλα στην έρημη προβλήτα, έχοντας απέναντι μας τη δυτική ορθοπλαγιά του Skierfe, που φάνταζε σαν μικρογραφία του El Cap.
Τις δυο τελευταίες μέρες κινηθήκαμε σε γοητευτικά τυπικά Λαπωνικά δάση με σημύδες, έλατα και πεύκα και διασταυρωθήκαμε ψηλά για πολλοστή φορά με ταράνδους, αυτά τα πλάσματα με το υπέροχο ανάστημα και την όλο χάρη δρασκελιά.
Ολοκληρώσαμε τη διαδρομή μας στο Kvikkjokk, όπου στήσαμε στα δέντρα, στη συμβολή δυο ποταμών και τα είπαμε με το «γείτονα», ένα υπερκινητικό σκιουράκι που δε σταμάτησε να παίζει δίπλα μας.
Το δειλινό ήταν μαγικό, ιδανικό φινάλε μιας καθόλα όμορφης βόλτας στο Βορρά!
* Εν κατακλείδι, η ομορφιά του Βόρειου Kungsleden ( και κυρίως του 2ου και 3ου σκέλους έναντι του πολύ δημοφιλούς 1ου ) ξεπέρασε τις προσδοκίες μας! Δεδομένης της εξαιρετικής κατάστασης του μονοπατιού, της πυκνής σήμανσης, των μικρών υψομετρικών διακυμάνσεων και των πολλών καταφυγίων κατά μήκος της διαδρομής, θα το πρότεινα και σε – «διαβασμένα» όσον αφορά τον ευμετάβλητο καιρό της Αρκτικής – άτομα με μικρή σχετικά εμπειρία!
Μήπως το σκέφτεστε; 😊
