Στα ίχνη της Λεοπάρδαλης του Χιονιού!
14 Μαΐου 2016
Llonak (4800m), Ανατολικό άκρο του Νεπάλ
Μια κραυγή σαν βρυχηθμός κι ένα πνιχτό κλάμα έσπασαν τη σιωπή στην ομίχλη! Πεταχτήκαμε αμέσως έξω από το καλύβι, στην παγωνιά του δειλινού. Το μόνο που διακρίναμε αμυδρά ήταν το κοπάδι με τα bharal (τα «γαλάζια πρόβατα» των Ιμαλαίων) να χάνεται στη μορένα του παγετώνα ακριβώς στα δεξιά μας.
«Αγρίμι θα ήταν! Λες…;»
ψέλλισε όλο νόημα ο φίλος μου ο Δημήτρης.
«Σιγά μην ήταν και το Yeti»
του απάντησα γελώντας, αποκλείοντας κάθε ενδεχόμενο η κραυγή να προήλθε από ένα τόσο σπάνιο –σχεδόν μυθικό- πλάσμα. Την επομένη έμαθα καλά το μάθημα μου, να μην αποκλείω δηλαδή ποτέ τη συνάντηση με το απροσδόκητο, ακόμη κι αν αυτό λέγεται Λεοπάρδαλη του Χιονιού!
Πώς όμως βρεθήκαμε οι δυο μας στον φυσικό της βιότοπο, έναν κόσμο από βράχια και πάγους του οποίου η ομορφιά θα μπορούσε να εμπνεύσει θρησκείες;
Οι απομονωμένες κοιλάδες που περικλείουν τους κολοσσιαίους όγκους των Kangchenjunga και Makalu (3ου και 5ου ψηλότερου βουνού της Γης αντίστοιχα) στο ανατολικό άκρο του Νεπάλ, θεωρούνται από τις πιο άγριες και ποικιλόμορφες των Ιμαλαίων !
Σε πλήρη αντιδιαστολή με τους τουριστικούς πυρήνες της χώρας (Khumbu, Annapurna, Langtang ), η πρόσβαση σ’ αυτές τις αραιοκατοικημένες περιοχές είναι δύσκολη και οι υποδομές υποτυπώδεις, χαρακτηριστικά που εγγυώνται μια ατόφια ταξιδιωτική εμπειρία .
Η μεγάλη και φιλόδοξη μοναχική διάσχιση που είχα σχεδιάσει για τις 2 αυτές περιοχές έληξε –πριν καν ξεκινήσει – στις 25/04/2015, όταν περιμένοντας στο transit του αεροδρομίου της Κωνσταντινούπολης την πτήση για Κατμαντού πληροφορήθηκα τα νέα για τον τρομακτικό σεισμό που είχε μόλις χτυπήσει τη χώρα , παίρνοντας χιλιάδες ζωές και καταστρέφοντας τις υποτυπώδεις υποδομές της.
Ένα χρόνο αργότερα έφθανα επιτέλους στην «πύλη εισόδου» του ανατολικού Νεπάλ με τροποποιημένο πλάνο ( την περιοχή του Kangchenjunga ) και παρέα τον καλό μου φίλο Δημήτρη, συνοδοιπόρο σε αρκετά ταξίδια ανά τον κόσμο.
Η πρόσβαση
Η περιπλάνηση μας ξεκίνησε στη ζώνη των τροπικών (Terai) ,μια ανάσα από τα σύνορα με την Ινδία, όπου τόσο η γεωγραφία της περιοχής (επίπεδες καλλιεργήσιμες εκτάσεις) όσο και τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων παρέπεμπαν περισσότερο στη γείτονα χώρα!
Από την «καυτή» πόλη του Birtamod (μόλις 170μ υψόμετρο) δραπετεύσαμε μ’ ένα παμπάλαιο λεωφορείο πακτωμένο με δεκάδες Νεπαλέζους . Μετά από 11 ώρες ΚΟΥΝΗΜΑΤΟΣ κι αφού κερδίσαμε υψόμετρο ανεβοκατεβαίνοντας περάσματα φθάσαμε στην Taplejung (1700μ), διοικητικό κέντρο της ανατολικότερης επαρχίας της χώρας.
Ενώ απομακρυνόμασταν από το πολύβουο παζάρι της (πλημμυρισμένο από προσκυνητές που από εδώ ξεκινούν την πορεία για τον ινδουιστικό ναό Pathibara) γνωρίζαμε πως για τις επόμενες εβδομάδες θα αφήναμε τα «καλά» του σύγχρονου κόσμου, και τους μηχανοκίνητους θορύβους θα διαδέχονταν οι ήχοι της φύσης!
Το ζέσταμα στους υποτροπικούς
Οι πρώτες μέρες ήταν μεγάλες. ‘Όντας σε χαμηλό υψόμετρο, αποφασίσαμε να καλύψουμε μεγαλύτερες αποστάσεις που θα μας έδιναν το περιθώριο ξεκούρασης αργότερα σε περίπτωση αδιαθεσίας ή πολύ κακού καιρού.
Γλιστερά καλντερίμια οδηγούσαν ψηλά – μέσα από αρχαία υποτροπικά δάση – πριν ξαναπέσουν απότομα στο επίπεδο του ποταμού ενώ άλλοτε τραβερσάριζαν τις κατάφυτες πλαγιές στενών φαραγγιών.
Κόκκινο κάρδαμο φυτρώνει εδώ στη σκιά πελώριων δέντρων. Οι παρεμβάσεις του ανθρώπου στο τοπίο έχουν τη μορφή καλλιεργειών σε βαθμίδες (καλαμπόκι, σιτάρι κ.α) έπειτα από αποψίλωση τμημάτων του δάσους.
Η ομίχλη, η κουφόβραση και η υγρασία που ακολουθούσαν τις συχνές νεροποντές, έφερναν τις βδέλλες που μας συντρόφευσαν αυτές τις πρώτες μέρες. Έχοντας το «κακό» συνήθειο να εισχωρούν σε κάθε ακάλυπτο σημείο του σώματος (μερικές φορές ακόμη και μέσα από τα ρούχα) δεν τις αντιλαμβανόμασταν παρά μόνο όταν μια κηλίδα αίματος μαρτυρούσε πως έκαναν τη δουλειά τους.
Η απόφαση μου να ταξιδέψουμε οριακά πριν την έλευση των μουσώνων εξασφάλιζε πως θα συναντούσαμε ελάχιστους άλλους ταξιδιώτες και πράγματι πέρα από τους Νεοζηλανδούς που συναντήσαμε την 1η μέρα ξανάδαμε ξένους μια εβδομάδα αργότερα!
Λογικό λοιπόν να κινήσουμε την περιέργεια των λιγοστών χωρικών στα μικροσκοπικά χωριουδάκια απ’ όπου περνούσαμε και είχαμε την χαρά να επικοινωνήσουμε -άλλοτε υποτυπωδώς κι άλλοτε εγκάρδια – μαζί τους. Οι άνθρωποι εδώ είναι ευρείας εθνικής προέλευσης (Limbu, Rai ,Gurung) , πίνουν μπόλικο Rakshi (ντόπιο αφέψημα) και είναι κατά βάση Ινδουιστές.
Τα βράδια διανυκτερεύαμε σε πλίνθινα και ξύλινα σπιτάκια και κάθε βράδυ έβρεχε καταρρακτωδώς!
Τα εύκρατα δάση
Lassi Bhanjyang (3415m).
“Dhal?”
με ρωτάει ο οικοδεσπότης μας, έτοιμος να περιχύσει με μια κουταλιά φακές το ρύζι με τα λιγοστά -ποτισμένα με τσίλι – λαχανικά που ακόμη αχνίζουν στο πιάτο μου. Του γνέφω καταφατικά αλλά το βλέμμα μου έχει κολλήσει στη φωτιά που σιγοκαίει και μ’ έχει σχεδόν αποκοιμίσει. Δεν σκέφτομαι τίποτα!
Η μοναχική του καλύβα μας προσφέρει εδώ και 1 ½ ώρα καταφύγιο από τη βροχή που όλο και δυναμώνει.
Καταλαβαίνω πως απολαμβάνει την παρέα μας .Βαρέθηκε τόσο καιρό μόνος στην ερημιά και περιμένει πώς και πώς να κατεβάσει σε λίγες μέρες τα γιακ του στη Sherpagaon, το βουδιστικό χωριό απ’ όπου ξεκινήσαμε το χάραμα.
Ένας ανελέητος ανήφορος -μέσα από μαγευτικά εύκρατα δάση με θεόρατα πεύκα, σφεντάμια, ροδόδεντρα και βελανιδιές- μας έφερε ως εδώ! Είναι όμορφα αλλά η αλήθεια είναι πως έχουμε αρκετό ακόμη δρόμο μπροστά μας και καλό θα ήταν να συνεχίσουμε. Τα νοτισμένα ρούχα μας έχουν σχεδόν στεγνώσει.
«Πάμε Δημήτρη;»
Ένα υποτυπώδες μονοπάτι που διέτρεχε εδώ κι εκεί σωρούς με ιζήματα, πέτρες και διαλυμένα δέντρα (ενεργές ζώνες κατολισθήσεων) μας κατέβασε απότομα στην κρεμαστή γέφυρα του Simbuwa Khola. Αργά το απόγευμα – ενώ μια ηλεκτρική καταιγίδα ήταν σε πλήρη εξέλιξη-φθάσαμε στο Tortong (2980μ), 2 σπιτάκια περικυκλωμένα από υπέροχα δάση όπου περάσαμε τη βραδιά.
Άγρια γη
Το σπίτι μιας Sherpa στο Cheram (3860μ) έγινε η βάση μας κατά τον εγκλιματισμό μας στο υψόμετρο. Φαγητό, ύπνος και παιχνίδι με τον ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΟ μικρό μοναχογιό της εναλλάχθηκαν, γεμίζοντας τις ελεύθερες ώρες που ακολούθησαν την ανάβαση στο Sinelapche La.
Ανάβαση εγκλιματισμού στο Sinelapche La (4650μ).
Η κοιλάδα που οδηγεί στο Khang La (5090μ),πιθανή είσοδο στο Sikkim της Ινδίας!
Το τοπίο άλλαξε δραματικά αυτές τις μέρες! Τα πυκνά δάση διαδέχτηκε αρχικά υποαλπική βλάστηση -με θαμνώδη ροδόδεντρα και αγριολούλουδα που ανθοφορούσαν- και στη συνέχεια η αλπική ζώνη με το τραχύ της ανάγλυφο. Ο αέρας έγινε πιο αραιός , η θερμοκρασία έπεσε αισθητά και οι ορίζοντες άνοιξαν ! Μεγαλειώδεις εικόνες –όπως του Rathong και του συγκροτήματος των Kabru- συντρόφευσαν την πορεία μας αφότου η ομίχλη υποχώρησε πάνω από τα 4200μ.
Ramchaur (4610μ).
Ο παγετώνας Yalung!
Καθισμένος μοναχός στη μορένα (ανάχωμα) του εντυπωσιακού παγετώνα Yalung – ενός από τους δεκάδες που απαρτίζουν το κολοσσιαίο παγετωνικό σύστημα του Kangchenjunga και των δορυφόρων του – νιώθω έναν κόσμο μακριά από την κοινωνία των ανθρώπων. Αφουγκράζομαι ! Ξεροί κρότοι διαταράσσουν κάθε τόσο την απόλυτη ησυχία. Πέτρες κατακρημνίζονται από τις πλαγιές των βουνών που κρέμονται σαν τσαμπιά από πάνω του και προστίθενται με τη σειρά τους σ’ αυτόν τον άμορφο ποταμό από πάγο και ιζήματα.
«Από πότε άραγε συμβαίνει αυτό αδιάκοπα; Τι είναι ο άνθρωπος μπροστά σ’ όλο αυτό και πόσο εφήμερο αλήθεια το πέρασμα μας από τη Γη;»
Ένα λευκό πέπλο κάλυψε τα πάντα και κατέβηκα γρήγορα στο -μονωμένο με κοπριές- καλύβι να βρω τον Δημήτρη και τον θιβετιανό οικοδεσπότη μας , τις μόνες ανθρώπινες φιγούρες σ’ αυτόν τον ερημότοπο. Μια κούπα με καυτό αλμυρό τσάι μου προσφέρθηκε, έπειτα μια ακόμα έως ότου ο ήλιος έπεσε, το κρύο έτσουξε για τα καλά και χωθήκαμε στους ζεστούς μας υπνόσακους, ευγνώμονες για ότι βιώνουμε!
Η καλοκαιρία της επομένης στην πορεία για το Okhordung (4740μ)- έναν σωρό από πέτρες στολισμένο με σύμβολα ινδουιστικής (τρίαινες του Shiva) και βουδιστικής (σημαίες προσευχών) λατρείας – δεν κράτησε για μέρες!
Αντίθετα, χιονόπτωση αλλά και ισχυρή βροχή μας συντρόφευσαν κατά την μακριά «αέρινη» τραβέρσα (μέσω 3 ψηλών περασμάτων) προς τον βορρά! Η ορατότητα μειώθηκε δραματικά δυσκολεύοντας πολύ τον προσανατολισμό μας και στερώντας μας εντυπωσιακές εικόνες των Makalu και Chamlang.
Selele La (4200μ)
Στο θιβετιανό χωριό
Αργά το ίδιο απόγευμα πέρασα τις πανύψηλες στήλες με τις σημαίες προσευχών που ανέμιζαν στην είσοδο της Ghunsa (3415μ) , του μοναδικού ΚΑΝΟΝΙΚΟΥ χωριού (20-30 σπίτια) της διάσχισης μας, περιτριγυρισμένου από όμορφα δάση και δραματικές ορθοπλαγιές . Σκύλοι ,κότες και γιακ αλώνιζαν ελεύθερα στα σοκάκια .
Οι ελάχιστοι άνθρωποι που ζουν (εποχιακά ) από αυτό το υψόμετρο και πάνω είναι Θιβετιανής καταγωγής δηλ. Sherpa και Bhote (φύλα που μετανάστευσαν από εκεί πριν από 300 περίπου χρόνια) αλλά και πρόσφυγες που βρήκαν εδώ καταφύγιο μετά την κινεζική εισβολή στα μέσα του προηγούμενου αιώνα!
Στον ξενώνα μας (!) συναντήσαμε τα μέλη μιας επιστημονικής ομάδας του WWF (έναν Αμερικανό και 4 Νεπαλέζους ) οι οποίοι έρχονταν από τα σύνορα με το Θιβέτ (βόρεια) μέσω του περάσματος Nango La (4795μ) και θα συνέχιζαν προς τα εκεί απ’ όπου ερχόμασταν.
Αφού τους ενημέρωσα σχετικά με τις συνθήκες που συναντήσαμε ,μας παρουσίασαν το αντικείμενο της αποστολής τους, που δεν ήταν άλλο από τη θρυλική Λεοπάρδαλη του Χιονιού, το σπανιότερο και απειλούμενο αιλουροειδές που απαντάται στην άγρια φύση!
«Κατά την πορεία μας τοποθετούμε σταθερές θερμικές κάμερες σε δύσβατα περάσματα και σπηλιές -οι οποίες καταγράφουν για 2 μήνες- και μέσω αυτών ελπίζουμε να συλλέξουμε πληροφορίες για το πως συμπεριφέρεται ,κυνηγά και αναπαράγεται- πράγμα αδύνατο με το γυμνό μάτι.»
«Στο δικό μου μυαλό η Λεοπάρδαλη του Χιονιού είναι πλάσμα τόσο σπάνιο που αγγίζει τα όρια του μύθου!»
αποκρίθηκα και θυμήθηκα πόσο με είχαν γοητεύσει τα περίφημα πλάνα στο ντοκιμαντέρ Planet Earth του BBC –τα πρώτα που κατέγραφαν τη συμπεριφορά της στην άγρια φύση!
Το επόμενο πρωί κέδρα καίγονταν έξω από τα παραδοσιακά ξύλινα σπίτια των Θιβετιανών με τις επίπεδες οροφές, ενώ η μυρωδιά της Ganja είχε πλημμυρίσει το χωριό! Καθώς φορτωνόμασταν ξανά τα σακίδια είδαμε την αποστολή του WWF που ετοιμαζόταν σε πλήρη ανάπτυξη , πλαισιωμένη από μια «στρατιά» 20-25 βαστάζων και οδηγών.
Οι γίγαντες
Καλά εγκλιματισμένοι πλέον, αφήσαμε ξανά τα εκτεταμένα δάση από ροδόδεντρα και τους καταρράκτες και μέσα από ζώνες κατολισθήσεων που έσβηναν στο ποτάμι -με την μεγαλύτερη να έχει ανάπτυγμα περίπου 200 μέτρα- προωθηθήκαμε ψηλά στα ΒΑ!
Khambachen (4145μ)
Μαγευτικές εικόνες απολαύσαμε την αυγή. Ομίχλη κάλυπτε τη βάση του μεγαλειώδους Jannu (Khumbakarna) 7711μ και των γειτόνων του, έως ότου ο ήλιος άρχισε να ζεσταίνει και να μεταμορφώνει τις κορυφές τους!
Το ανώτερο (κάθετο) τμήμα της βόρειας όψης του Kumbhakarna (7710μ) !
Όλο και εντυπωσιακότερες εικόνες στα ανατολικά -με τεράστια σεράκ να κρέμονται από πελώριες ορθοπλαγιές- συντρόφευσαν την πορεία μας καθώς βρίσκαμε τον δρόμο μας δίπλα από ρεματιές , πηδώντας από βράχο σε βράχο.
Η πυραμίδα της κορυφής του Kangbachen (7902μ)!
H βόρεια του Kangchenjunga (8586μ)! To συγκρότημα των κύριων κορυφών του αποτελεί φυσικό σύνορο ανάμεσα στο Νεπάλ και την Ινδία και υποστηρίζεται από μακριές κορυφογραμμές που σχηματίζουν ένα γιγαντιαίο Χ-
Αφού περάσαμε όσο πιο γρήγορα και προσεκτικά μπορούσαμε κι από άλλα « ύποπτα» πεδία κατολισθήσεων, βγήκαμε σε μια αμμώδη έκταση κι από εκεί στα ξύλινα καλύβια του Llonak!
Η απρόσμενη συνάντηση
Πέραν της έκτασης αυτής, τα αλπικό λιβάδι με τα καλύβια οριοθετούσαν ο εντυπωσιακός παγετώνας Llonak από τη μια και πλαγιές με έντονα σημάδια αποσάθρωσης από την άλλη.
Το τέλειο περιβάλλον απόκρυψης για τη λεοπάρδαλη του χιονιού!
Τα σύννεφα ταξίδευαν με φοβερή ταχύτητα μέσα από τον παγετώνα (φανταστείτε την συνηθισμένη εικόνα από τα Καζάνια του Ολύμπου σε fast forward) αποκαλύπτοντας κι εξαφανίζοντας τις εντυπωσιακές κορυφές πίσω του!
Ένα κοπάδι από bharal ( το απειλούμενο Γαλάζιο Πρόβατο των Ιμαλαίων) πρόβαλε από το χείλος του παγετώνα και άρχισαν να βόσκουν κάποιες δεκάδες μόλις μέτρα μακριά!
2 ώρες αργότερα –το σούρουπο- εκτυλίχθηκε η σκηνή που περιέγραψα στον πρόλογο!
Το άλλο πρωί πυκνή ομίχλη κάλυψε τα πάντα. Επιστρέφοντας από την Pang Pema(5150μ) -που λέγεται πως προσφέρει ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΕΙΣ εικόνες της βόρειας όψης του Kangchenjunga -και 100 μόλις μέτρα από τα καλύβια μας , τα σύννεφα ξεδιάλυναν κι ο ήλιος ξεπρόβαλε αποκαλύπτοντας μας μια εικόνα που δεν θα την περιμέναμε με τίποτα!
Δίπλα σε ένα βράχο κείτονταν τα πτώματα ενός ενήλικου bharal και μιας μικρής Λεοπάρδαλης του Χιονιού. Θυμηθήκαμε το περιστατικό της προηγούμενης μέρας .Ο Δημήτρης είχε τελικά δίκιο!
Η λεοπάρδαλη του χιονιού λογικά επιτέθηκε μαζί με το μικρό της στο κοπάδι και κάποιο από τα bharal (πιθανότατα αυτό που κείτονταν πάνω της ), της κατάφερε αμυνόμενο ένα θανάσιμο χτύπημα.
Έχοντας διαβάσει αρκετά για το σχεδόν μυθικό αυτό πλάσμα και γνωρίζοντας πόσο ΑΠΙΘΑΝΟ είναι να το δει κάποιος στην άγρια φύση (έστω και νεκρό) δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου! Σίγουρα θα προτιμούσα να ζούσε κι ας μην την έβλεπα ποτέ, αλλά σ’ αυτή τη θανάσιμη συμπλοκή που εκτυλίχθηκε σε απόσταση αναπνοής από εμάς δεν είχε καμιά ανάμειξη ο άνθρωπος!
Ο Bhote που διαχειριζόταν το καλύβι ήταν εξίσου εντυπωσιασμένος με εμάς καθώς ήταν η 1η φορά που έβλεπε κι ο ίδιος το σπανιότατο αιλουροειδές, παρά τον πολύ χρόνο που περνούσε σ’ αυτό το απόμακρο μέρος!
«Η μεγάλη λεοπάρδαλη θα γυρίσει για να φάει.»
μου είπε καθώς έσπαγε τις αποξηραμένες κοπριές (βουνιές) και τις πετούσε στη φωτιά.
Εγώ πάλι το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πως ζούσαμε στιγμές surreal!
Θυμήθηκα πως οι άνθρωποι του WWF μας είχαν αναφέρει στη Ghunsa πως μ’ ένα ενήλικο γαλάζιο πρόβατο μπορεί να βγάλει 2 εβδομάδες χωρίς να κυνηγήσει για τροφή.
Το απόγευμα πια όσο εμείς τρώγαμε αμέριμνοι αυτή μετακίνησε το blue sheep 4 μέτρα μακριά απ’ το μικρό της και είχε ήδη φάει αρκετό! O οικοδεσπότης μας τότε κάλυψε τα 2 πτώματα με κομμάτια πλαστικού και χοντρό πανί, κι αποφάσισε να στείλει τον βοηθό του στη Ghunsa για να ειδοποιήσει να έρθουν για αυτοψία.
Σούρουπο πια πλησίασα προς το σημείο για μερικά τελευταία πλάνα. Πριν προλάβω να πλησιάσω αρκετά άκουσα μια κραυγή σαν κλάμα! Κοκάλωσα σαν στήλη άλατος και κάρφωσα το βλέμμα μου δίπλα στο βράχο!
Λίγα δεύτερα αργότερα διέκρινα αχνά μια σκιά –σαν φάντασμα – να χάνεται στο σκοτεινό λούκι! ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ !!!
Όλο το βράδυ γύριζε γύρω απ’ τα καλύβια και έκλαιγε!
Η Επιστροφή
Τα νέα είχαν ήδη φτάσει στη Ghunsa όταν επιστρέψαμε και ο συμπαθέστατος ιδιοκτήτης του ξενώνα –που σίγουρα ήταν από τους προύχοντες του χωριού- μας βομβάρδισε με ερωτήσεις !
Μια ΦΟΒΕΡΗ νεροποντή –-που ξεκίνησε το απόγευμα και διήρκησε ως το ξημέρωμα- κατέβασε αισθητά τη ζώνη του χιονιού, έτσι ώστε το πρωί οι ορθοπλαγιές γύρω απ’ το χωριό να είναι χιονισμένες.
Η περιοχή γύρω από τον κολοσσιαίο όγκο του Kangchenjunga είναι η 1η στο Νεπάλ που δέχεται το χτύπημα των μουσώνων καθώς αυτοί ταξιδεύουν από τις πεδιάδες της Ινδίας, κι αυτή τη νεροποντή τόσο εμείς όσο και οι κάτοικοι της Ghunsa την εκλάβαμε ξεκάθαρα ως προάγγελο τους!
Έτσι, καθώς δεν θέλαμε περαιτέρω πλημμύρες να περιπλέξουν το σχέδιο της επιστροφής μας, αφήσαμε τη σκέψη να χαλαρώσουμε για μια ακόμη μέρα στο χωριό, κι αντ’ αυτού ακολουθήσαμε τη ροή των αγριεμένων Ghunsa Khola και Tamor Nadi που σε 3 μέρες -μέσα από πλημμυρισμένες καλλιέργειες και δάση μπαμπού- μας έφεραν ξανά στην Taplejung .
Η Taplejung.
Κάθε ταξίδι στις απομονωμένες περιοχές των Ιμαλαίων είναι διαφορετικό και ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ μια μεταφορά πίσω στο χρόνο! Oι εμπειρίες αυτού του ταξιδιού ήρθαν να προστεθούν σε ένα πολύχρωμο μωσαϊκό εικόνων κι εμπειριών που μ’ έχουν κάνει ν’ αγαπήσω βαθιά αυτή την περιοχή του κόσμου!
Η μεγαλειώδης ομορφιά αυτών των οικοσυστημάτων (στα οποία λατρεύω να περιπλανιέμαι ) αλλά και η ζεστασιά των ανθρώπων που συναντώ στο διάβα μου (με τους οποίους νιώθω τόσο οικεία ) με καλούν σιωπηλά πίσω ξανά και ξανά!
Η επόμενη σχεδιάζω –κι ελπίζω- να είναι εμπειρία διαρκείας!
#nepaliLoveyou
